14

- Pierce, musimy porozmawiać. - wychowawczyni zagradza mi drogę.

- O czym proszę pani? - pytam z uprzejmością. Boję się, że dowiedziała się o moim romansie z Jamesem.

- Słyszałam rozmowę z panną Lovelis. To prawda, że spodziewa się pani dziecka? - spogląda na mnie, a jej oczy płoną od gniewu. To zbyt prestiżowa szkoła na takie coś.

- Tak, nie zaprzeczę. Ale co to panią obchodzi? I tak lada dzień stąd zniknę... - mówię spokojnie, nawijając pasemka włosów na palec. Nudzi mnie ta cała rozmowa.

- Do dyrektora! - odzywa się szorstko i wypycha z sali, a ja uparcie się zapieram.

Ostatecznie chwyta mnie za rękę i ciągnie po schodach. Musi to robić? Teraz Hudson się dowie, a nie chciałam mu zbyt szybko mówić.

- To karygodne! - oznajmia, wpadając do gabinetu dyrektora. - Panna Pierce jest w ciąży! - mówi oburzona, stawiając mnie przed biurkiem Jamesa.

- Proszę mi wszystko wyjaśnić. - odpiera spokojnie, choć widzę malujący się w jego oczach strach.

- Dzisiaj przed moją lekcją podsłyszałam jak mówiła o tym swojej koleżance, gdy były w szkolnej toalecie. Panna Lovelis potwierdzi to, jeśli będzie trzeba. - wypowiada słowa szybko, nieco niezrozumiale. - Powinna być wydalona ze szkoły natychmiastowo! Jakie zdanie o szkole przez nią będzie! Zrujnuje nam reputację! - podnosi ton.

- Spokojnie. I tak za kilka miesięcy kończy szkołę. Nikt się nie dowie. - Hudson wstaje od biurka i patrzy na nią z góry. - Po za tym jej rodzice płacą za jej edukację i nie możemy od tak jej wydalić ze szkoły. - dodaje i spogląda w moją stronę. - Porozmawiamy później, dobrze. - zwraca się do mnie. - A pani niech już lepiej pojedzie do domu. Sam się tym zajmę. - kieruje słowa do nauczycielki.

Gdy kobieta wychodzi, odwraca się do mnie plecami. Zapewne nie wie co powiedzieć.

- Brandon, wiem, że zapewne się teraz zastanawiasz jak to możliwe, ale to nasze dziecko. - wreszcie odważam się coś powiedzieć.

- Nasze? Daj spokój. Znam Cię. Jak nie ten to inny. Na pewno nie byłem jedyny. - wymawia każde słowo powoli, sprawiając wrażenie, że ostrożnie je dobiera.

- Musisz mi wierzyć. - kładę rękę na jego ramieniu.

- Nie muszę. - odpycha mnie, a w jego oczach jest złość. - Jesteś najbardziej puszczalską dziewczyną jaką znam! - uderza mnie z otwartej dłoni w policzek. - Nie wiem jak mogłem być taki głupi, żeby się z Tobą zadawać! Jesteś nikim, Pierce! - poprawia mi z drugiej strony. - Nie zbliżaj się do mnie więcej! Tak będzie najlepiej! - zarządza, wypychając mnie za drzwi.

Nie wiem co z sobą zrobić. Nie umiem zapanować nad sobą, swoimi emocjami. Odnajduję wyjście na dach szkolny i wychodzę. Zimny marcowy wiatr rozwiewa moje włosy, drażni moje mokre od łez policzki. Rozglądam się dookoła. To nieco więcej niż drugie piętro, powinno mi się udać. Podchodzę powoli do krawędzi i zamykam oczy.

- Julia, nie!