4

Wracam na chemię jakby nic się nie stało. Nikt nie może się dowiedzieć, że romansuję z dyrektorem. Zjawiam się pod salą równo z dzwonkiem i przez całą lekcję staram się skupić, choć moje myśli ciągle krążą wokół Jamesa i Alexa.

- Panno Pierce, zapraszam do odpowiedzi. - głos nauczycielki wyrywa mnie z zamyśleń.

Wstaję z miejsca i niepewnie ruszam do jej biurka. Spoglądam na nią, nieco przerażona. Dawno nie powtarzałam materiału.

- No dobrze, pierwsze pytanie. - mówi coś, a ja mam totalną pustkę w głowie. - Proszę odpowiedzieć. Na pewno panna wie, było to już trzy razy w ciągu dzisiejszej lekcji. - dodaje, a ja czuję narastający stres.

Słyszę ciche szepty i chichoty. Zaciskam powieki, aby nie pozwolić łzom spływać po twarzy. Czuję ogromną gulę w gardle, nie mogę nic powiedzieć.

- Słuchamy panno Pierce... - powtarza pytanie. - Nie wie panna? W takim razie muszę wstawić ocenę niedostateczną. - oznajmia i zapisuje w dzienniku.

Siadam na miejsce. Po co w ogóle tu przyszłam? Mogłam przecież zostać z Brandonem do końca zajęć, mogłam... Karcę się w myślach za nieczyste pragnienia związane z Hudsonem i zerkam do zeszytu. Spisuję szybko notatki od koleżanki z ławki i do dzwonka staram się uważać. Kolejna paskudna baba, której nie lubię, choć na początku szkoły była jedną z moich ulubionych.

Przekraczam próg domu i od razu słyszę marudzenie matki.

- Co to ma znaczyć moja panno? Miałaś być w domu na obiad, a jest już po trzeciej. Znowu się spóźniłaś i będę musiała odgrzać Ci zupę w mikrofali. - wzdycha i wstawia miskę do urządzenia.

Zupa z mikrofali ~ jej popisowy numer. Zawsze, gdy coś przeskrobię, to chociażby była na obiad pieczeń, ja dostaję zupkę z paczki, podgrzaną właśnie w mikrofali.

Kręcę tylko głową i siadam do stołu. Czekam aż rodzicielka poda mi posiłek, gdy dostaję SMS-a od Jamesa.

"Dziś wieczór, mój dom"

Uśmiecham się sama do siebie i wysyłam mu tylko uśmiechnięty emotikon.

- Z kim piszesz, że się tak uśmiechasz? - pyta matka, stawiając przede mną naczynie.

- Z kumplem. - odpowiadam i blokuję telefon. Kładę go na ekranem do dołu na stole i zaczynam jeść. - Wychodzę wieczorem. - oznajmiam, mieszając łyżką w zupie. Nie jestem głodna.

- Okay. O który będziesz? - dopytuje, wycierając naczynia.

- Nie wiem. Może koło drugiej... Może rano... - przewracam oczami. - Idę do siebie. Mam jeszcze nieco do zrobienia do szkoły. - wstaję od stołu.

- Tylko pamiętaj, że jutro masz jeszcze zajęcia. Dzisiaj środa. - woła za mną i wstawia naczynie do zlewu. Jest obrażona, to oczywiste. Zawsze się tak zachowuje, gdy coś się jej nie podoba.